Na Polach Grunwaldzkich, przed 614. rocznicą bitwy, rekonstruktorzy odtwarzający wojska polsko-litewskie wspierane przez oddziały tatarskie, ruskie i czeskie, pokonali armię Zakonu Krzyżackiego. Starcie pieszych i konnych rycerzy, łuczników i artylerzystów obserwowała publiczność zgromadzona na stoku pobliskiego wzgórza pomnikowego.
Tegoroczna inscenizacja rozpoczęła się napadem Krzyżaków na przygraniczne wsie i rozesłaniem przez króla Władysława Jagiełłę wici wzywających rycerstwo na wyprawę wojenną. Widzowie – jak zawsze – mogli zobaczyć moment wręczenia dwóch nagich mieczy przez poselstwo krzyżackie, śmierć wielkiego mistrza Urlicha von Jungingena i zdobywanie krzyżackich taborów na koniec bitwy.
Odgrywane pod Grunwaldem inscenizacje nawiązują do wydarzeń znanych m.in. z roczników Jana Długosza, ale autorzy widowiska co roku starają się je uatrakcyjniać, wprowadzając jakiś nowy element. Walki obfitują w efektowne akcenty; wystrzały z bombard i hakownic, ataki łuczników i konne szarże. Największym wyzwaniem na polu bitwy jest koordynacja walczących wojsk, dlatego w każdym oddziale jest ktoś z radiotelefonem. Pozwala to synchronizować kolejne etapy walki z odpowiednim podkładem muzycznym i narracją lektora.
Organizowana po raz 26. inscenizacja zwycięskiej bitwy wojsk polsko-litewskich z Zakonem Krzyżackim, stoczonej 15 lipca 1410 r. na Polach Grunwaldu, jest największym średniowiecznym widowiskiem historycznym w kraju. Co roku przyciąga członków bractw rycerskich z całego świata.
Inscenizacja była głównym wydarzeniem trwających do niedzieli Dni Grunwaldu. Rekonstruktorzy mieszkali w obozowisku rycerskim, w którym odtwarzali warunki średniowiecznego życia. Można też skorzystać z oferty kilkudziesięciu kramów rozstawionych przez kupców i rzemieślników.
Miłośnicy historii mogli oglądać mistrzostwa Polski w walkach rycerskich, pokazy łucznictwa czy turnieje bardów. Odbywały się warsztaty chorału gregoriańskiego, koncerty muzyki dawnej i msze w średniowiecznej oprawie. W sobotę odbył się też Apel Grunwaldzki z udziałem przedstawicieli regionalnych władz, wojska i harcerzy.
Tę prawdziwą bitwę stoczono na polach przy wsiach Grunwald, Łodwigowo i Stębark, na zachód od jeziora Lubień. Zalicza się ją do największych w średniowieczu. Dla Polski i Litwy sukces w niej oznaczał powstrzymanie ekspansji Państwa Krzyżackiego.
Taka wiktoria, choć siłom polsko-litewskim nie udało się zdobyć Malborka, rozpoczęła upadek państwa Zakonu Szpitala Najświętszej Maryi Panny Domu Niemieckiego w Jerozolimie (to pełna jego nazwa). Pod Grunwaldem nasza strona miała prawie dwukrotną przewagę liczebną nad Krzyżakami. Wystawili oni do boju ok. 20-tysięczną armię. W dużej mierze zaciężną, ale też najemnicy byli po stronie polsko-litewskiej. Rycerzy zakonnych było w niej ledwie, wedle różnych szacunków, od 250 do 300.
Wielki mistrz nie zginął, jak się to powszechnie uważa (do czego przyczynił się walnie Jan Matejko swoim gigantycznym obrazem) z rąk chłopskich piechurów. Na tamten świat przeniósł go rycerz Mszczuj ze Skrzyńska. W bitwie, po raz pierwszy w tej części Europy, użyto artylerii. Z zerowym skutkiem.
W boju zginęło (takie dane podaje się najczęściej) po stronie krzyżackiej ok. 8 tys. wojujących, a po polsko-litewskiej poległo ok. 6 tys. Walczono do godziny 19. przez sześć godzin (według innych źródeł – przez cztery). Bitwa pod Grunwaldem nie była pierwszą wygraną przez Polaków.
Pierwszą – i do 15 lipca 1410 r – jedyną większą była bitwa pod Płowcami (27 września 1331 r.). Chociaż… Zdania wśród historyków co do końcowego rezultatu są podzielone. Uważa się też, że bitwa nie została rozstrzygnięta. Pewne jest, że siły polskie pod wodzą Władysława Łokietka jej nie przegrały...
Listen on Spreaker.
