Gökdemir ma stanowić element tureckiego, wielowarstwowego systemu obrony powietrznej Hisar (tur. Forteca) i wykorzystuje system kierowania ogniem Hisar A+, ale może też współpracować ze zintegrowanym systemem kierowania obrona powietrzną Hisar 0+. Jeśli chodzi o zadania, to Gökdemir jest systemem krótkiego zasięgu, odpowiadającym pod względem zadań polskiemu systemowi Narew. Jego zadaniem ma być zwalczanie śmigłowców, bezzałogowców, samolotów bojowych, pocisków manewrujących czy rakiet powietrze-ziemia.
Wyrzutnia została umieszczona na pojeździe ciężarowym wysokiej mobilności 8x8 z opancerzoną kabiną. Posiada własny dźwig stosowany przy załadunku kontenerów startowych, których jest osiem. Podczas prowadzenia ognia całość jest stabilizowana przez cztery podpory hydrauliczne. Również hydrauliczny jest system unoszenia do pozycji startowej. Jak zapewnia producent, mimo to czas przygotowania do otwarcia ognia jest krótki.
Wyrzutnia Gökdemir zapewnia zwalczanie celów w zakresie 360 stopni i może prowadzić ogień sekwencyjnie lub salwami, zwalczając jednocześnie wiele celów. Zastosowany pocisk ma mieć zasięg przy odpaleniu z ziemi do 40 km (odpalana z samolotu rakieta Gökdogan osiąga dystans 65 km) i może korzystać z łącza danych podczas naprowadzania w środkowej fazie lotu, co pozwala na przykład na dynamiczną zmianę celu. W fazie terminalnej rakieta jest naprowadzana przez własną głowicę radiolokacyjną. Na nagraniu widać, jak pocisk testowy, bez głowicy bojowej, po udanym odpaleniu ściga i bezpośrednio trafia w odrzutowy cel powietrzny, osiągający prędkość około 700 km/h.
Gökdogan jest drugim typem pocisków powietrze-powietrze opracowanym i produkowanym całkowicie przez turecki przemysł, choć w widoczny sposób opartym na rakietach AIM-120 AMRAAM. Pierwszą krajową rakietą jest pocisk naprowadzany termicznie Bozdogan, który jest zmiennikiem dla amerykańskich rakiet AIM-9X.
Pociski Gökdogan stosowane w systemie Gökdemir mają być dostosowane do odpalania z wyrzutni naziemnych, co oznacza przede wszystkim dodanie silnika startowego, zwiększającego zasięg skutecznego ognia. Podobną drogą poszedł już system NASAMS, wprowadzając pocisk AMRAAM-ER z tą samą głowicą naprowadzającą, ale znacznie większym układem napędowym.
Turcy jak widać „inspirują się” sprawdzonymi rozwiązaniami, ale posiadają też własny, dobrze rozwinięty przemysł w który państwo inwestuje znaczne środki na rozwój krajowych technologii. Dzięki temu powstają na przykład kolejne wersje i warstwy systemu obrony powietrznej Hisar, takie jak Gökdemir. Użyto w nim krajowy system kierowania ognie, krajowe pociski, krajowe rozwiązania w zakresie łączności i naprowadzania. Jest to z pewnością spory sukces.
