Załogi bombowców były szczególnie uprzywilejowane
W czasie IIWŚ rosyjscy i niemieccy załoganci bombowców nie wyobrażali sobie, jak to jest możliwe, że w amerykańskim lotnictwie obowiązują takie przepisy. Rosjanie i Niemcy przestali latać, gdy po zestrzeleniu nie mogli, z powodów zdrowotnych, przystąpić do lotów bojowych. Amerykanie mogli wrócić do domu po 25 misjach bojowych. Jeśli mieli taką ochotę, to nadal mogli pozostać w służbie w charakterze instruktorów. Armia wyszła z założenia, że lotnicy z bombowców po 25 lotach bojowych są wystarczająco wyczerpani psychicznie i fizycznie i należy ich zastąpić.
Po 25 misjach lotnicy bombowców (szczególnie narażonych na wyjątkowe ryzyko podczas przeprowadzanych akcji) nie musieli wracać na front. Często zostawali instruktorami lub pełnili inne role wspierające wysiłek wojenny w kraju. Miało to też na celu zachowanie ich doświadczenia i wiedzy, które mogli przekazać nowym załogom.
Nie wiadomo dlaczego, ale takiego limitu nie wprowadzono dla pilotów myśliwców, których loty bojowe nie były zdecydowanie bezpieczniejsze od wykonywanych przez bombowce. Piloci myśliwców często latali do momentu, aż zostali przeniesieni na inne zadania lub doznali uszczerbku na zdrowiu.
Zbliżone zasady do amerykańskich obowiązywały w lotnictwie brytyjskim. Po 30 lotach lotnikom serwowano przerwę i przypisywano do mnie ryzykownych zadań.
W Luftwaffe, w czasie IIWŚ, nie było ściśle określonej liczby misji, po których piloci mogli wracać do domu. Niemcy latali dotąd, dokąd mieli na czym latać, do kiedy mogli latać lub do zakończenia wojny, jeśli mogli latać i mieli na czym.
Współczesny pilot wojskowy zawiera z armią wieloletni kontraktowej
Po 1945 r., w wojnach/konfliktach w których były zaangażowane USA, piloci – nawet bombowców – nie mieli już ustalanych limitu misji, po wykonaniu którego, nie musieli już ryzykować. We współczesnym amerykańskim lotnictwie wojskowym służbę lotników określają kontrakty. System jest bardziej elastyczny i dostosowany do współczesnych wyzwań. Na przykład: lotnicy, by się zawodowo „nie wypalili” mogą być zapobiegawczo przenoszeni do wykonywania mniej ryzykownych i stresujących zadań.
W Siłach Powietrznych Stanów Zjednoczonych (US Air Force) kontrakt dla pilotów określa czas służby czynnej na dekadę. Dla innych lotników, takich jak nawigatorzy bojowi (Combat Systems Officers) czy menedżerowie operacji powietrznych (Air Battle Managers), okres zobowiązania wynosi zazwyczaj 6 lat po ukończeniu odpowiedniego szkolenia. Pamiętać należy, że warunki kontraktów mogą się różnić w zależności od wybranej ścieżki kariery oraz specyfiki pełnionych obowiązków.
W Siłach Powietrznych Federacji Rosyjskiej długość kontraktu dla pilotów wojskowych nie jest jednoznacznie określona w publicznie dostępnych źródłach. Proces szkolenia pilotów w Rosji trwa około pięciu lat. Gdy szkolony zostaje oficerem, podpisuje kontrakt. Zobowiązanie trwa od 3 do 5 lat.
W naszych Siłach Powietrznych pilotem wojskowym staje się po ukończeniu 5-letnich studiów w Lotniczej Akademii Wojskowej w Dęblinie. Absolwenci dostaje na pagony po dwie gwiazdki i są zobowiązani do odbycia służby zawodowej w Siłach Zbrojnych RP.
Szczegółowe informacje na temat długości kontraktu dla pilotów wojskowych nie są powszechnie dostępne. Standardowy kontrakt dla żołnierzy zawodowych wynosi zazwyczaj od 5 do 12 lat, w zależności od stopnia wojskowego, pełnionej funkcji oraz indywidualnych ustaleń.
Ile płacono pilotom w czasie IIWŚ, ile teraz im się płaci?
Podczas IIWŚ piloci myśliwców służący w USAAF (United States Army Air Forces) wówczas będącej częścią armii, nie oddzielną US Air Force, otrzymywali podstawowe wynagrodzenie/żołd, które zależało od rangi i stażu służby. Na przykład młodszy oficer – podporucznik – zarabiał około 260 USD miesięcznie, co rocznie dawało 3120 USD. Do tej kwoty doliczane były różne dodatki, między innymi premiowe za udział w lotach bojowych, które mogły znacząco podnieść ostateczne wynagrodzenie.
Te 3120 ówczesnych dolarów, to odpowiednik dzisiejszych 47 tys. USD. Współcześnie pilot jest wynagradzany zdecydowanie hojniej. Również i dlatego, odpowiada za niebywale kosztowny sprzęt. Dziś myśliwiec, kosztuje dziesiątki milionów dolarów, a ten z IIWŚ, słynny P-51 Mustang – 750 tys. „dzisiejszych” USD (ok. 50 tys. tych z 1945 r.).
Dziś, na przykład, pilot Sił Powietrznych USA – zarabia, w zależności od rangi, stażu oraz przyznawanych dodatków, średnio około 108 000 USD rocznie (9 000 USD miesięcznie). Warto jednak pamiętać, że podstawa (basic pay) dla młodszych oficerów może zaczynać się od ok. 3300 USD miesięcznie, a do wynagrodzenia doliczane są liczne dodatki (takie jak dodatek za loty, hazard pay, świadczenia mieszkaniowe czy rodzinna opieka medyczna), które znacząco podnoszą ostateczną kwotę. I na koniec oraz dla porównania: wynagrodzenie miesięczne polskiego pilota F‑16, jak wynika z tzw. nieoficjalnych źródeł, może mieścić się w przedziale około 15 000 do 25 000 zł brutto.
