Spis treści
- 212A - symbol niemieckiej myśli podwodnej i inżynieryjnej
- Świat idzie do przodu więc 212A też msui
- Zastrzyk dla TKMS
- Co pokazuje kontrakt?
212A - symbol niemieckiej myśli podwodnej i inżynieryjnej
Zacznijmy od tego, że Type 212A to dla Niemiec nie jest po prostu jeden z wielu projektów okrętów podwodnych to wręcz symbol niemieckiej myśli inżynieryjnej i dowód, że kraj ten od lat utrzymuje wysoką specjalizację w budowie konwencjonalnych jednostek podwodnych. Okręty te, zbudowane jeszcze na początku XXI wieku, były jednymi z pierwszych, które na dużą skalę wykorzystywały napęd niezależny od powietrza (AIP) w wersji opartej o ogniwa paliwowe.
Ten system pozwala im działać pod wodą znacznie dłużej niż klasyczne okręty z silnikami diesla, które co jakiś czas muszą wynurzać się, by ładować baterie. Dzięki AIP Type 212A mogą w praktyce operować w całkowitej ciszy przez wiele dni, co czyni je wyjątkowo trudnymi do wykrycia to cecha kluczowa w nowoczesnych działaniach podwodnych, w których skrytość jest równie ważna jak siła ognia.
Świat idzie do przodu więc 212A też msui
Jednak świat poszedł do przodu technologie komunikacji, sensoryki sonarowej, systemów dowodzenia czy obróbki danych rozwinęły się w ostatnich dwóch dekadach w sposób wręcz skokowy. Współczesne pole walki, także na morzu, jest dziś nierozerwalnie związane z wymianą informacji w czasie rzeczywistym, z działaniami w sieci, a także z interoperacyjnością okręt podwodny, nawet najcichszy, jeśli nie ma nowoczesnych systemów łączności i wymiany danych, staje się oderwanym punktem, a nie elementem większej całości.
Polecany artykuł:
Zastrzyk dla TKMS
Dlatego właśnie modernizacja Type 212A obejmuje nie tylko wymianę podzespołów, które naturalnie się zużywają, to jest standard. Znacznie ważniejsza jest modernizacja systemów dowodzenia i kierowania walką, sonarów, radarów, systemów nawigacyjnych i co kluczowe — systemów komunikacyjnych zdolnych do bezpiecznej i szyfrowanej transmisji danych w środowisku NATO. To właśnie one przesądzają, czy okręt podwodny w 2030, czy 2035 roku będzie jeszcze realnym atutem bojowym, czy raczej pływającym muzeum techniki.
Nie mniej istotny jest aspekt przemysłowy i polityczny tego kontraktu. TKMS, choć dziś działa pod tą zwięzłą nazwą, to wciąż potężna część większego koncernu Thyssenkrupp, który przez lata zmagał się z restrukturyzacją i koniecznością redefinicji swojej roli w globalnym przemyśle stoczniowym. Ostatnie lata pokazały jednak, że segment okrętów podwodnych to dla Niemców wręcz strategiczny „core business” to obszar, w którym mają unikalne kompetencje i z którego czerpią nie tylko zyski, ale też prestiż polityczny i wpływy.
Dowodem jest portfel zamówień sięgający obecnie 18 miliardów euro, który obejmuje nie tylko obsługę niemieckiej marynarki wojennej, ale też realizację eksportowych kontraktów na okręty typu 212CD dla Norwegii oraz typu 218SG dla Singapuru. To pokazuje, że niemiecka technologia podwodna jest wciąż w światowej czołówce.
Polecany artykuł:
Nie można pominąć także szerszego bezpieczeństwa strategicznego. W ostatnich latach Bałtyk i Morze Północne zyskały jeszcze większe znaczenie militarne nie tylko z powodu wzrostu rosyjskiej aktywności, ale też dlatego, że są kluczowymi szlakami dla infrastruktury energetycznej, morskich farm wiatrowych i połączeń kablowych, od których zależy stabilność całej Europy.
Okręty podwodne pełnią w tej układance rolę nie tylko platform bojowych zdolnych do zwalczania innych okrętów czy okrętów podwodnych, ale także „oczu i uszu” floty — prowadzą rozpoznanie, śledzą ruchy potencjalnego przeciwnika i działają odstraszająco. Dla Berlina, który w ostatnich dekadach raczej minimalizował wydatki wojskowe, nowa rzeczywistość geopolityczna oznacza konieczność odbudowy realnych zdolności morskich.
Co pokazuje kontrakt?
Co ważne, ten kontrakt pokazuje też, jak zmienia się sposób planowania dużych programów wojskowych. To nie jest już „kupić — odebrać — użytkować”, ale raczej „kupić — modernizować — serwisować — dostosowywać do nowych zagrożeń”. Umowa z TKMS przewiduje, że to stocznia będzie nie tylko wykonawcą modernizacji, ale także odpowiedzialnym partnerem serwisowym na najbliższe dziesięć lat. Dla niemieckiej marynarki oznacza to większą przewidywalność kosztów i bezpieczeństwo eksploatacji, a dla samej firmy stabilne przychody i możliwość utrzymania wysokospecjalistycznych miejsc pracy, co z punktu widzenia gospodarki regionu ma niemałe znaczenie.
Patrząc jeszcze szerzej, ta modernizacja Type 212A może być także zapowiedzią kolejnych inwestycji. Niemcy już współpracują z Norwegią nad nową generacją okrętów podwodnych typu 212CD, a równolegle rośnie presja, by w dalszej perspektywie rozważać budowę jeszcze bardziej zaawansowanych jednostek, być może z jeszcze bardziej rozwiniętym napędem AIP lub z elementami napędu hybrydowego, które pozwolą operować jeszcze dłużej i ciszej.
Wszystko to razem pokazuje, że jeden kontrakt na 800 milionów euro nie jest tylko finansową transakcją między ministerstwem obrony a stocznią, ale częścią dużo większej układanki politycznej, przemysłowej, technologicznej i geostrategicznej. W praktyce to inwestycja w to, żeby niemiecka marynarka wojenna mogła realnie wpływać na bezpieczeństwo całej Europy Północnej, być wiarygodnym partnerem NATO i jednocześnie wzmacniać pozycję niemieckiego przemysłu zbrojeniowego na globalnym rynku. To dlatego każde zdanie w tej umowie ma wagę znacznie większą, niż może się wydawać na pierwszy rzut oka.
