Edgars Rinkēvičs uważa, że ze względu na to, „co dzieje się na świecie”, państwa europejskie winny pójść w ślady Łotwy. Tu taka służba trwa od 8 do 11 miesięcy. Rinkēvičs nazwał Łotwę oraz inne państwa bałtyckie – Estonię i Litwę – „papierkiem lakmusowym NATO”. Wezwał również do zwiększenia „ogólnej obecności” na granicach tych państw z Rosją w obliczu „rosnącego ryzyka”. W jego ocenie „Teraz ważne są nie tylko deklaracje, ale także sposób, w jaki te deklaracje są wdrażane. Jestem zadowolony z ich brzmienia, ale potrzebujemy też czynów”.
W ocenie łotewskiego premiera „USA mają rację, jeśli chodzi o żądanie większych wydatków na obronę, ale za bardzo skupiamy się na USA i nie mówimy dość wiele o tym, co powinniśmy zrobić jako Europejczycy”, dodając, że „Europa jest obecnie dość słaba”.
Łotwa ma mniej obywateli niż Warszawa stałych mieszkańców, ok. 1,87 mln. Dysponuje proporcjonalnym potencjałem militarnym. Łotewskie Narodowe Siły Zbrojne (łot. Latvijas Nacionālie bruņotie spēki – NBS) – liczą prawie 6 tys. ludzi. Składają się z wojsk lądowych, marynarki wojennej, sił powietrznych, żandarmerii wojskowej oraz obrony terytorialnej. Armia jest zawodowa, a ostatni żołnierze z zasadniczej służby wojskowej wyszli z koszar w 2006 r.
W wywiadzie dla Sky News łotewski premier stwierdził:
„Wszyscy rozumiemy, że nie mamy potencjału militarnego, ale rozumiemy również, że musimy go rozbudować. Tak więc moja obecna sugestia brzmi – choć widzę pewne różnice ze Stanami Zjednoczonymi, jeśli chodzi o podejście do Ukrainy – abyśmy skoncentrowali się na naszym własnym zadaniu zwiększenia wydatków na obronę”.
Stacja podkreśla, że „Trzy państwa bałtyckie, położone na wschodniej flance NATO, obok Rosji, należą do państw o najwyższych wydatkach na obronność w NATO, liczonych jako procent PKB”.
Gdzie w Europie, poza Estonią, istnieje instytucja obowiązkowej służby wojskowej (nie tylko dla mężczyzn w tzw. wieku poborowym)? Oto takie państwa:
• Armenia, Białoruś, Cypr, Dania, Finlandia, Grecja, Mołdawia, Norwegia, Szwajcaria i Turcja.
Najczęściej (obecnie) „w kamasze” idzie się w tych państwach na od 8 do 12 miesięcy. W PRL, gdy trwała „walka o pokój” (historia jednak kołem toczy się) to obowiązkowa służba wojskowa dla absolwentów szkół wyższych trwała 12 miesięcy (wychodziło się z niej z reguły w stopniu podporucznika rezerwy, po przemianach ustrojowych – już rzadko kiedy). Zasadnicza służba w (ludowym) Wojsku Polskim trwała 24 miesiące lub 36 – w marynarce wojennej oraz w wojskach rakietowych.
