Ustawa NDAA została przyjęta przez Senat stosunkiem głosów 77:20, a wcześniej z łatwością przeszła przez Izbę Reprezentantów. Łączna kwota autoryzowanych wydatków na obronność wynosi 901 miliardów dolarów, co stanowi o 8 miliardów USD więcej, niż pierwotnie wnioskował prezydent Donald Trump. W ramach tych środków przewidziano wzrost wynagrodzeń dla żołnierzy o 4 procent, co ma na celu poprawę warunków służby amerykańskich wojskowych.
Znaczącą częścią ustawy są zapisy dotyczące polityki zagranicznej, które w wielu aspektach stoją w opozycji do wcześniejszych planów administracji. Jak podkreślił senator Demokratów Sheldon Whitehouse, tegoroczna NDAA jest "kontrą do kontrowersyjnej Strategii Bezpieczeństwa Narodowego, zakładającej wycofanie się USA z Europy". To wyraźny sygnał, że Kongres zamierza utrzymać silną obecność wojskową USA na kontynencie europejskim.
Ograniczenia w wycofywaniu wojsk z Europy: Koniec z niespodziankami?
Jednym z najbardziej istotnych elementów ustawy jest zapis uniemożliwiający redukcję sił zbrojnych USA w Europie poniżej poziomu 76 tysięcy żołnierzy na dłużej niż 45 dni. Decyzja o ewentualnym zmniejszeniu liczebności wojsk będzie musiała być poprzedzona szczegółowymi raportami przedstawionymi Kongresowi przez szefa Pentagonu i szefa Dowództwa Europejskiego (EUCOM). Raporty te muszą jasno uzasadniać, dlaczego taki ruch jest zgodny z interesami bezpieczeństwa narodowego USA i potwierdzać, że decyzja została podjęta w konsultacji ze wszystkimi sojusznikami NATO i partnerami Sojuszu. Dodatkowo, Pentagon będzie musiał skonsultować się z innymi agencjami przed podjęciem jakichkolwiek działań.
Te restrykcyjne zapisy są bezpośrednią reakcją na wcześniejszą, szeroko krytykowaną przez polityków obu partii, decyzję Pentagonu o wycofaniu brygady piechoty USA stacjonującej rotacyjnie w Rumunii. Obecnie, według Dowództwa Europejskiego USA (EUCOM), na Starym Kontynencie stacjonuje ponad 80 tysięcy żołnierzy USA, z czego około 10 tysięcy w Polsce. Podobne zapisy dotyczące obecności sił USA w Korei Południowej również znalazły się w projekcie ustawy, co świadczy o konsekwentnym podejściu Kongresu do kwestii globalnego bezpieczeństwa.
Wsparcie dla Ukrainy i państw bałtyckich: Priorytety bezpieczeństwa
W projekcie ustawy, będącym efektem wielomiesięcznych negocjacji międzypartiowych, znalazły się również zapisy dotyczące finansowego wsparcia dla Ukrainy. Kongres zamierza przeznaczyć 400 milionów dolarów na program Ukraine Security Assistance Initiative (USAI), w ramach którego USA zakupują uzbrojenie dla Ukrainy. Jest to kontynuacja polityki wspierania Kijowa w obliczu trwającego konfliktu.
Ponadto, 175 milionów dolarów zostanie przeznaczonych na program Baltic Security Initiative (BSI), którego celem jest wzmocnienie obronności państw bałtyckich. BSI ma zostać zapisany jako stały program Pentagonu. Co ciekawe, w odróżnieniu od NDAA z poprzednich lat, w tekście nie ma wzmianki o programie European Deterrence Initiative (EDI), z którego finansowana była zwiększona obecność sił USA w Europie oraz inwestycje w infrastrukturę. Rok wcześniej na ten cel przyznano niemal 3 miliardy dolarów.
Inwestycje w polskie bazy i kontrola nad Pentagonem
W tekście ustawy wymieniono również osiem inwestycji w finansowanych przez Polskę bazach, gdzie stacjonują siły USA. Są to obiekty na poligonie w Drawsku Pomorskim, bazie sił lądowych w Powidzu oraz bazach lotniczych w Łasku i Wrocławiu. Łączna suma tych inwestycji to 504 miliony dolarów, co podkreśla strategiczne znaczenie Polski w kontekście wschodniej flanki NATO.
Interesującym zapisem, świadczącym o wzmocnieniu kontroli Kongresu nad działaniami Pentagonu, jest ten odbierający szefowi Pentagonu fundusze na podróże zagraniczne, dopóki ten nie dostarczy Kongresowi nagrania ataków na statki podejrzane o transport narkotyków w rejonie Morza Karaibskiego. W ustawie znalazł się też zapis, mający na celu wsparcie wysiłków na rzecz odzyskania ukraińskich dzieci porwanych przez Rosję, co wskazuje na szerokie spektrum działań podejmowanych przez amerykański Kongres. Dokument trafi teraz na biurko prezydenta, który zdecyduje o jego ostatecznym podpisaniu.
