Zakup przez Rumunię tego rodzaju amerykańskiego uzbrojenia jest związane z modernizowaną przez nią Sił Powietrznych, która ma opierać się o dwa typy samolotów produkcji amerykańskiej. Chodzi o F-16, zakupione przez Bukareszt w 2013 roku w liczbie 12 używanych myśliwców F-16AM/BM od Portugalii, które dostarczano do 2017 roku. W 2019 roku podjęto decyzję o dokupieniu kolejnych pięciu jastrzębi. Następnie, w 2023 roku, Rumunia nabyła trzydzieści dwa używane F-16 z Norwegii, które mają zostać dostarczone do 2025 roku. Podjęte przez Bukareszt działania mają na celu pozwolić stopniowo wycofywać ze służby przestarzałe MiG-21 LanceR.
Drugim typem maszyn, jakie postanowiła, zakupić Rumunia są samoloty F-35A dołączając do szerokiego grona państw, które zdecydowały się na pozyskanie tego typu zdolności, które oferuje ta maszyna. W kwietniu 2023 roku Najwyższa Rada Obrony Narodowej Rumunii zatwierdziła plan zakupu samolotów 5. generacji F-35A w liczbie 32 sztuk. Pierwsze dostawy amerykańskich samolotów 5 generacji są planowane po 2030 roku.
GBU-39/B SDB-I jest amerykańską, szybującą bombą lotniczą klasy „smart bomb”, która została zaprojektowana do precyzyjnych ataków na cele naziemne. Jest to uzbrojenie typu stand-off, umożliwiające atakowanie celów z dużej odległości, co zwiększa bezpieczeństwo nosiciela. Uzbrojenie, o którym mowa zostało opracowane przez Boeinga i wprowadzona do służby w 2006 roku.
GBU-39/B SDB-I ma mase 129 kg posiadając głowicę o masie 93 kg ładunku wybuchowego o wysokiej penetracji. Jest ona naprowadzana za pomocą INS/GPS posiadając zasięg do 110 km przy zrzucie z dużej wysokości. Zrzucanie bomb odbywa się za pomocą zasobników BRU-61/A w którym są 4 bomby na jednen zasobnik. Dzięki połączeniu nawigacji inercyjnej i GPS GBU-39B osiąga bardzo wysoką dokładność, z odchyleniem celu poniżej 5 metrów. Warto dodać, że dzięki składanym skrzydłom bomba może szybować na odległość nawet 110 km, pozwalając samolotom unikać stref obrony przeciwlotniczej przeciwnika. Pomimo stosunkowo niewielkiej masy, głowica bomby ma zdolność penetracji betonowych bunkrów i schronów w postaci np. punktów dowodzenia.
Mniejszy ładunek wybuchowy w porównaniu do standardowych bomb pozwala na bardziej precyzyjne ataki, mogąc ograniczać straty wśród ludności cywilnej.
GBU-39/B była używana podczas operacji wojskowych prowadzonych przez Stany Zjednoczone, w tym w konfliktach w Iraku i Syrii. Była stosowana głównie do niszczenia strategicznych obiektów przeciwnika, takich jak magazyny broni, bunkry czy stanowiska dowodzenia.
GBU-39B/B (SDB-II) jest znana również jako GBU-53/B StormBreaker, jest to wersja, która posiada dodatkowy trójtrybowy system naprowadzania (INS/GPS, radar milimetrowy, podczerwień) i możliwość rażenia ruchomych celów. Ponadto w przyszłości GBU-39B może być dostosowana do zwalczania jednostek pływających jak rozwiązanie przeciwokrętowe, nad czym trwają rozważania.
