Samolot w pełni gotowy do prezentacji dołączy wkrótce do ekspozycji nowej wystawy stałej pt. „Z wiatrem i pod wiatr – lotnictwo cywilne”, której otwarcie zaplanowano na 24 sierpnia 2025 r., podczas obchodów Święta Lotnictwa Polskiego.
RWD-8 był podstawowym samolotem szkolnym polskiego lotnictwa wojskowego od 1934 roku. Szeroko używany był również w aeroklubach. Łącznie wyprodukowano 600 egzemplarzy. W czasie wojny obronnej 1939 roku pełnił funkcję samolotu łącznikowego. Niestety, żaden egzemplarz nie przetrwał do naszych czasów. Dlatego budowa jego repliki ma wyjątkowe znaczenie historyczne i edukacyjne.
Wykonana z dbałością o detale replika otrzymała typowe malowanie aeroklubowe oraz oznaczenia zgodne z egzemplarzem, który przed II wojną światową latał w Aeroklubie Krakowskim.
W ostatnim etapie montażowym zamontowano:
- drewniane śmigło z metalowymi okuciami
- wiernie odwzorowane przyrządy pokładowe
Dyrektor Muzeum Lotnictwa Polskiego w Krakowie, Tomasz Kosecki podkreśla:
"Powstanie tej repliki jest nie tylko spełnieniem marzeń pasjonatów lotnictwa ale także wyrazem uznania dla konstruktorów i pilotów, którzy na trwałe zapisali się w historii polskiego lotnictwa i budowali jego prestiż".
RWD-8
RWD-8 to polski samolot szkolno-łącznikowy z lat 30. XX wieku, zaprojektowany przez Stanisława Rogalskiego, Stanisława Wigurę i Jerzego Drzewieckiego w Doświadczalnych Warsztatach Lotniczych w Warszawie. Był to jeden z najpopularniejszych samolotów szkolnych przedwojennej Polski, wykorzystywany zarówno w lotnictwie cywilnym, jak i wojskowym. Konstrukcja RWD-8 opierała się na górnopłacie o mieszanej budowie: kadłub z rur stalowych pokryty płótnem, skrzydła drewniane, także płócienne, z podwoziem stałym i kółkiem ogonowym.
Napędzany był najczęściej silnikiem rzędowym PZInż. Junior lub Walter Major 4 o mocy 120 KM, co pozwalało osiągnąć prędkość maksymalną około 170-180 km/h, prędkość przelotową 140 km/h, zasięg 500-600 km i pułap 4000-5000 m. Masa własna wynosiła około 550 kg, a maksymalna startowa około 950 kg. Wersje cywilne nie były uzbrojone, ale wojskowe mogły być wyposażone w karabin maszynowy, a w czasie II wojny światowej niektóre egzemplarze adaptowano do zadań rozpoznawczych czy łącznikowych.
Produkowano go w dwóch głównych wariantach: cywilnym (RWD-8 DWL) i wojskowym (RWD-8 pws), przy czym ten drugi miał wzmocnioną konstrukcję. Wyprodukowano ponad 600 egzemplarzy, z czego większość służyła w polskich szkołach lotniczych, aeroklubach i wojsku, a część eksportowano do krajów takich jak Palestyna, Estonia czy Jugosławia. RWD-8 był ceniony za prostotę obsługi, niezawodność i łatwość pilotażu, co czyniło go idealnym do szkolenia początkujących pilotów. W czasie kampanii wrześniowej 1939 roku służył głównie do łączności i rozpoznania, choć jego rola była ograniczona z powodu przewagi Luftwaffe. Po wojnie nieliczne egzemplarze wykorzystywano jeszcze w aeroklubach.
Na podstawie komunikatu prasowego Muzeum Lotnictwa Polskiego w Krakowie oraz informacji o RWD-8
