ILR-33 Bursztyn posiada 4,6 m długości i może wynosić 10 kg ładunku. Rakieta jest wyposażona w innowacyjny hybrydowy silnik rakietowy oraz silniki na stały materiał pędny. Silnik główny jak było już wspomniane to jednostka hybrydowa, która działa na polietylenie i może generować maksymalny ciąg wynoszący 4000 N, zapewniając czas pracy na poziomie 40 sekund. Natomiast dwa silniki pomocnicze używają stałego materiału pędnego i każdy z nich osiąga maksymalny ciąg 16000 N. Silniki dzięki temu gwarantują 6-sekundowy czas pracy. Przez co rakieta jest w stanie rozwijać prędkości 1300–1400 m/s oraz osiągać deklarowany pułap 100–120 km. Poza tym rakieta posiada modułowy komputer pokładowy OBC–K1 mający na celu zwiększenie możliwości operacyjnych rakiety.
Na przełomie czerwca i lipca 2024 roku nastąpił przełomowy moment dla Sieci Badawczej Łukasiewicz – Instytut Lotnictwa, ponieważ po sukcesach 4 testów lotnych rakiet ILR-33 Bursztyn oraz ILR-33 Bursztyn 2K, które miały miejsce w Polsce, rakieta ILR–33 Bursztyn 2K została podana testom w norweskim centrum kosmicznym Andøya Space–Sub Orbital, gdzie rakieta osiągnęła pułap przestrzeni kosmicznej, docierając na wysokość 101 km. Rakieta zbudowana przez Sieci Badawcza Łukasiewicz – Instytut jest pierwszą na świecie rakieta, w której jako utleniacz zastosowany został nadtlenek wodoru o stężeniu 98%, została przetestowana w docelowej konfiguracji i osiągnęła pułap 101 km.
By rakietę ILR-33 Bursztyn wystrzelić jest potrzebna wyrzutnia. Dlatego też Łukasiewicz – Instytut Lotnictwa opracował cywilną wyrzutnię WR-2 przeznaczoną do obsługi małych rakiet suborbitalnych. Mimo tego, że wyrzutnia została zaprojektowana do startów rakiety ILR-33 Bursztyn 2K, to jej możliwości są dużo większe i może obsługiwać kilkukrotnie większe rakiety niż Bursztyn. Konstrukcja wyrzutni jest zaprojektowana tak, aby mogła obsługiwać rakiety ważące maksymalnie 3000 kg i generujące ciąg do około 80 kN. Ramię wyrzutni pozwala na dokładne unoszenie rakiety pod kątem 90° oraz na precyzyjne dostosowanie kierunku strzału, czyli azymutu. Zmiany te można przeprowadzać zdalnie, dzięki połączeniu wyrzutni z centrum dowodzenia, które kontroluje proces startu rakiety.
Wyrzutnia jest wyposażona we własne źródła zasilania oraz systemy kontrolne, co umożliwia jej niezależne działanie. Posiada także hydrauliczne nogi, które pozwalają na samodzielne załadowanie i rozładowanie wyrzutni na i z naczepy transportowej. Jest przystosowana do transportu na dużą odległość, a także do przechowywania, na przykład w kontenerze morskim. Wyrzutnia może być używana w miejscach, gdzie nie ma możliwości budowy stałej infrastruktury startowej. Może również pełnić rolę dodatkowej wyrzutni, na przykład w sytuacji, gdy kilka rakiet ma być wystrzelonych jednocześnie.
